Verdriet hebben is iets moois!

verdriet

Je hebt van die momenten in je leven dat het fenomeen ‘verdriet’ om de hoek komt kijken. Is het niet door het verlies van een dierbare dan wel door bijvoorbeeld het beëindigen van een relatie. Verdriet is niet fijn, dat moge duidelijk zijn. Maar op één of andere manier vind ik verdrietige films toch de mooiste om te kijken. Waarom? Dat ga ik proberen uit te leggen aan de hand van voorbeelden.

Verliezen van dierbaren

Laten we beginnen bij misschien wel het meest verschrikkelijke soort verdriet dat er bestaat: het verliezen van dierbaren. Iedereen heeft dit ooit wel eens meegemaakt. Ik zelf ben ook menig dierbaren kwijtgeraakt, die soms ook veel te vroeg heen zijn gegaan.

Films waarin iemand komt te overlijden, zijn er in overvloed. Maar welke films hebben de meeste indruk op mij gemaakt? De laatste film die ik heb gezien, waarin dit onderwerp centraal staat, is The fault in our stars van Josh Boone. Een film waar vanaf het begin af aan al vast staat dat verdriet niet te vermijden is. Twee tieners komen met elkaar in contact via een praatgroep. De praatgroep is bedoeld voor tieners die te kampen hebben of hadden met kanker. Wat een verschrikkelijke ziekte is het ook. Wat volgt is een verhaal over angst, liefde, humor, doorzettingsvermogen en moed.

Andere recente voorbeelden zijn The broken circle breakdown, Dallas buyers club en 50/50. Er zijn vast nog meer films in dit genre, maar die lees ik graag in de reacties. Want ik vergeet er waarschijnlijk een hele hoop.

Het is over

Het beëindigen van een relatie is gelukkig niet iets wat iedereen overkomt. Ik heb het helaas al twee keer meegemaakt. Dat is ook zeker geen pretje. Vooral de eenzaamheid die je voelt nadat de relatie net is beëindigd. Dan kun je nog zoveel vrienden en familie om je heen hebben, je voelt je op dat moment gewoon erg eenzaam. Althans, ik wel.

Ook in dit genre zijn er vele voorbeelden op te noemen. Wat te denken van La vie d’Adèle, Take thuis Waltz en Blue Valentine. Allemaal films waar het beëindigen van een relatie centraal staat. Verdrietige, maar mooie films.

Waarom verdriet ook mooi kan zijn

Verdriet hebben, kan ook iets moois zijn. Waarom dan? In mijn geval wordt verdriet altijd gevolgd door een blije periode. Je moet het zien als een economische conjunctuur, die fluctueert ook.  En hoe goed heb ik het eigenlijk niet? Ik zie het altijd maar zo dat ik het beter heb dan vele anderen in de wereld. Dus mijn verdriet is verwaarloosbaar.

Dat heb ik dus ook bij het kijken van de hierboven genoemde films. Op het moment dat de film bezig is, of is geëindigd, komen vaak emoties los. Dat kan zijn gewoon door stil voor je uit te staren, verbaasd te zijn, geschrokken zijn, of gewoon door een traantje weg te pinken. Daar heb ik geen moeite mee. Al lukt dat laatste mij in de bioscoop nog niet altijd. Dat is denk ik omdat je jezelf toch niet wilt laten kennen (vooral niet naar de vrouwelijke protagonist toe). Laten we het daar maar op houden.

Uiteindelijk ga ik altijd relativeren. Want het blijft een film. Weliswaar vaak op de waarheid gebaseerd of realistisch, maar nog steeds niet echt. Zolang het alleen maar in films gebeurt, ben ik een blij man. Want het verliezen van een dierbaar persoon, is denk ik mijn grootste angst in het leven. Genieten van het leven, dat is wat we allemaal moeten doen. Niet dan?

geschreven door de mannelijke protagonist

Share

Wil je reageren?

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.